شناسه حدیث : ۹۸۸۶۶
|نشانی : من لا يحضره الفقيه , جلد۱ , صفحه۳۲۵
عنوان باب : الجزء الأول أَبْوَابُ اَلصَّلاَةِ وَ حُدُودِهَا بَابُ اَلتَّعْقِيبِ
معصوم : امام صادق (علیه السلام)
روضة المتقین ; ج ۲ ص ۳۶۹
«و قال صفوان بن مهران» في الصحيح كما رواه الشيخ «رأيت (إلى قوله) رأسه» و في التهذيب (جميعا فوق رأسه)، و الظاهر أن رفع اليدين لأجل الدعاء و يسمى بالابتهال كما فهمه الصدوق ظاهرا، لا كما فهمه بعض أصحابنا من مجرد الرفع، فينبغي أن يدعو حين رفعهما فوق الرأس بقبول الصلاة و غيره.
لوامع صاحبقرانی ; ج ۴ ص ۱۴۸
و به اسانيد صحيح و كالصحيح منقولست از صفوان شتربان كه ديدم امام جعفر صادق صلوات اللّٰه عليه را كه چون نماز مىكردند و از نماز فارغ شدند دستهاى خود را بر بالاى سر مىبردند آن چه ظاهر است دست بردن از جهت دعاست از روى ابتهال و تضرع و اولى آنست كه وقتى برد كه گريه آيد او را و جمعى كه چنين فهميدهاند كه گويا رحمت الهى فايض مىشود بنده آن را قبول مىكند و بدست خود مىگيرد چنانكه در حديث سابق دعا را بدست گرفت و ليكن مناسب اخبار بسيار معنى اولست و على اى حال شك نيست كه اقلا اين را طلب كند كه رب تقبل صلاتي يا ربنا تقبل صلواتنا و بر اين مضمون احاديث صحيحه و حسنه و كالصحيحه وارد شده است در باب وضو بعضى از آن گذشت.