شناسه حدیث :  ۷۵۰۱۶

  |  

نشانی :  وقعة الطف  ,  جلد۱  ,  صفحه۱۶۱  

عنوان باب :   [خروج الحسين عليه السّلام من مكّة] [منازل الطريق] [منزل قبل زرود و هي الخزيميّة] [لحوق زهير بن القين بالإمام الحسين عليه السّلام]

معصوم :   امام حسین (علیه السلام)

عَنْ رَجُلٍ مِنْ بَنِي فَزَارَةَ، قَالَ: كُنَّا مَعَ زُهَيْرِ بْنِ اَلْقَيْنِ اَلْبَجَلِيِّ حِينَ أَقْبَلْنَا مِنْ مَكَّةَ نُسَايِرُ اَلْحُسَيْنَ [عَلَيْهِ اَلسَّلاَمُ]، فَلَمْ يَكُنْ شَيْءٌ أَبْغَضَ إِلَيْنَا مِنْ أَنْ نُسَايِرَهُ فِي مَنْزِلٍ، فَإِذَا سَارَ اَلْحُسَيْنُ تَخَلَّفَ زُهَيْرُ بْنُ اَلْقَيْنِ، وَ إِذَا نَزَلَ اَلْحُسَيْنُ تَقَدَّمَ زُهَيْرٌ، حَتَّى نَزَلْنَا فِي مَنْزِلِ لَمْ نَجِدْ بُدّاً مِنْ أَنْ نُنَازِلَهُ فِيهِ، فَنَزَلَ اَلْحُسَيْنُ [عَلَيْهِ اَلسَّلاَمُ] فِي جَانِبٍ، وَ نَزَلْنَا فِي جَانِبٍ، فَبَيْنَا نَحْنُ جُلُوسٌ نَتَغَدَّى مِنْ طَعَامٍ لَنَا إِذْ أَقْبَلَ رَسُولُ اَلْحُسَيْنِ حَتَّى سَلَّمَ ثُمَّ دَخَلَ فَقَالَ: يَا زُهَيْرَ بْنَ اَلْقَيْنِ؛ إِنَّ أَبَا عَبْدِ اَللَّهِ اَلْحُسَيْنَ بْنَ عَلِيٍّ بَعَثَنِي إِلَيْكَ لِتَأْتِيَهُ. فَطَرَحَ كُلُّ إِنْسَانٍ مَا فِي يَدِهِ حَتَّى كَأَنَّ عَلَى رُءُوسِنَا اَلطَّيْرَ! قَالَتْ دَلْهَمٌ بِنْتُ عَمْرٍو اِمْرَأَةُ زُهَيْرِ بْنِ اَلْقَيْنِ: فَقُلْتُ لَهُ: أَ يَبْعَثُ إِلَيْكَ اِبْنُ رَسُولِ اَللَّهِ ثُمَّ لاَ تَأْتِيهِ! سُبْحَانَ اَللَّهِ! لَوْ أَتَيْتَهُ فَسَمِعْتَ كَلاَمَهُ، ثُمَّ اِنْصَرَفْتَ. فَأَتَاهُ زُهَيْرُ بْنُ اَلْقَيْنِ، فَمَا لَبِثَ أَنْ جَاءَ مُسْتَبْشِراً قَدْ أَسْفَرَ وَجْهُهُ. ثُمَّ قَالَ لِأَصْحَابِهِ: مَنْ أَحَبَّ مِنْكُمْ أَنْ يَتْبَعَنِي؛ وَ إِلاَّ فَإِنَّهُ آخِرُ اَلْعَهْدِ! إِنِّي سَأُحَدِّثُكُمْ حَدِيثاً: غَزَوْنَا بَلَنْجَرَ فَفَتَحَ اَللَّهُ عَلَيْنَا وَ أَصَبْنَا غَنَائِمَ، فَقَالَ سَلْمَانُ اَلْبَاهِلِيُّ: أَ بِمَا فَتَحَ اَللَّهُ عَلَيْكُمْ وَ أَصَبْتُمْ مِنَ اَلْغَنَائِمِ؟ فَقُلْنَا: نَعَمْ، فَقَالَ لَنَا:» إِذَا أَدْرَكْتُمْ شَبَابَ آلِ مُحَمَّدٍ [صَلَّى اَللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ] فَكُونُوا أَشَدَّ فَرَحاً بِقِتَالِكُمْ مَعَهُمْ مِنْكُمْ بِمَا أَصَبْتُمْ مِنَ اَلْغَنَائِمِ» فَأَمَّا أَنَا فَإِنِّي أَسْتَوْدِعُكُمُ اَللَّهَ! ثُمَّ قَالَ لاِمْرَأَتِهِ: أَنْتِ طَالِقٌ، اِلْحَقِي بِأَهْلِكِ، فَإِنِّي لاَ أُحِبُّ أَنْ يُصِيبَكِ مِنْ سَبَبِي إِلاَّ خَيْرٌ وَ .
زبان ترجمه:

مقتل أبي مخنف ;  ج ۱  ص ۹۹

مردى از بنى فزارة مى‌گويد: ما با زهير بن قين بجلى بوديم، هنگامى كه از مكه حركت كرده بوديم همراه حسين [عليه السّلام] راه مى‌رفتيم،[ولى از اينكه با [حسين عليه السّلام] در يك منزل همنشين شويم بشدت پرهيز مى‌كرديم] به طورى كه هيچ چيزى نزدمان مبغوض‌تر از اين نبود كه با حسين عليه السّلام در يك منزل فرود بياييم. از اين رو وقتى حسين [عليه السّلام] در حركت بود زهير جلو مى‌افتاد،[اين روند ادامه داشت] تا اينكه در جايى فرود آمديم كه هيچ چاره‌اى جز منزل كردن در كنار [حسين عليه السّلام] نداشته‌ايم، لذا حسين [عليه السّلام] در گوشه‌اى و ما در گوشۀ ديگرى منزل كرديم، هنگامى كه ما بر سر سفرۀ غذا نشسته بوديم فرستادۀ حسين آمد، سلام كرد و داخل شد، گفت: زهير بن قين؛ ابى عبد الله حسين بن على مرا پى شما فرستاده، تا نزد او بيايى،[ناگاه] همگى هر چه در دست داشتيم به زمين انداختيم [و ميخكوب شديم] گويى پرنده‌اى بر سرمان نشسته بود! دلهم بنت عمرو، همسر زهير بن قين گفت: من به [زهير] گفتم: پسر رسول الله دنبالت مى‌فرستد تو [سرباز مى‌زنى] نمى‌روى! سبحان الله! برو صحبتش را بشنو بعد برگرد. زهير بن قين نزد [حضرت] آمد، ولى چيزى نگذشت كه با چهره‌اى بشّاش و درخشان بازگشت. و به همراهانش گفت: هر كس مى‌خواهد، دنبال من بيايد وگرنه اين آخر همراهى و ديدار ما با يكديگر است! لكن حديثى را برايتان نقل كنم! ما در بلنجر [قفقاز] جنگ مى‌كرديم كه خداوند پيروزى را نصيبمان كرد و غنايمى به دست آورديم. سلمان باهلى گفت: آيا از پيروزى‌اى كه خدا نصيبتان كرد و غنايمى كه به دست آورديد شاد و خوش‌حال شديد؟ گفتيم: بله،[سلمان] گفت:[روزى كه] جوانان آل محمد صلّى اللّه عليه و آله و سلّم را يافتيد از جنگ در ركابشان بيش از غنايمى كه به دست آورديد مسرور و شادمان باشيد. امّا من [زهير]، شما را به خدا مى‌سپارم! بعد به همسرش گفت: تو را طلاق مى‌دهم نزد خانواده‌ات برو، دوست ندارم به واسطۀ من به شما چيزى جز خير برسد.

divider