شناسه حدیث :  ۳۵۷۲۸۱

  |  

نشانی :  کمال الدين و تمام النعمة  ,  جلد۲  ,  صفحه۴۴۰  

عنوان باب :   الجزء الثاني [الروايات الواردة عن النّبي صلّى اللّه عليه و آله و الأئمة المعصومين عليهم السّلام في وقوع الغيبة للإمام المهدي عليه السّلام ] 43 باب ذكر من شاهد القائم عليه السّلام و رآه و كلمه

معصوم :   امام زمان (عجل الله تعالی فرجه)

فَحَدَّثَنِي مُحَمَّدُ بْنُ شَاذَانَ بِنَيْسَابُورَ قَالَ: بَلَغَنِي أَنَّهُ قَدْ وَصَلَ فَتَرَصَّدْتُ لَهُ حَتَّى لَقِيتُهُ فَسَأَلْتُهُ عَنْ خَبَرِهِ فَذَكَرَ أَنَّهُ لَمْ يَزَلْ فِي اَلطَّلَبِ وَ أَنَّهُ أَقَامَ بِالْمَدِينَةِ فَكَانَ لاَ يَذْكُرُهُ لِأَحَدٍ إِلاَّ زَجَرَهُ فَلَقِيَ شَيْخاً مِنْ بَنِي هَاشِمٍ وَ هُوَ يَحْيَى بْنُ مُحَمَّدٍ اَلْعُرَيْضِيُّ فَقَالَ لَهُ إِنَّ اَلَّذِي تَطْلُبُهُ بِصُرْيَاءَ قَالَ فَقَصَدْتُ صُرْيَاءَ فَجِئْتُ إِلَى دِهْلِيزٍ مَرْشُوشٍ وَ طَرَحْتُ نَفْسِي عَلَى اَلدُّكَّانِ فَخَرَجَ إِلَيَّ غُلاَمٌ أَسْوَدُ فَزَجَرَنِي وَ اِنْتَهَرَنِي وَ قَالَ لِي قُمْ مِنْ هَذَا اَلْمَكَانِ وَ اِنْصَرِفْ فَقُلْتُ لاَ أَفْعَلُ فَدَخَلَ اَلدَّارَ ثُمَّ خَرَجَ إِلَيَّ وَ قَالَ اُدْخُلْ فَدَخَلْتُ فَإِذَا مَوْلاَيَ عَلَيْهِ اَلسَّلاَمُ قَاعِدٌ بِوَسَطِ اَلدَّارِ فَلَمَّا نَظَرَ إِلَيَّ سَمَّانِي بِاسْمٍ لِي لَمْ يَعْرِفْهُ أَحَدٌ إِلاَّ أَهْلِي بِكَابُلَ وَ أَخْبَرَنِي بِأَشْيَاءَ فَقُلْتُ لَهُ إِنَّ نَفَقَتِي قَدْ ذَهَبَتْ فَمُرْ لِي بِنَفَقَةٍ فَقَالَ لِي أَمَا إِنَّهَا سَتَذْهَبُ مِنْكَ بِكَذِبِكَ وَ أَعْطَانِي نَفَقَةً فَضَاعَ مِنِّي مَا كَانَتْ مَعِي وَ سَلِمَ مَا أَعْطَانِي ثُمَّ اِنْصَرَفْتُ اَلسَّنَةَ اَلثَّانِيَةَ فَلَمْ أَجِدْ فِي اَلدَّارِ أَحَداً .
زبان ترجمه:

کمال الدین / ترجمه پهلوان ;  ج ۲  ص ۱۶۹

محمّد بن شاذان در نيشابور برايم روايت كرد و گفت:به من خبر رسيد كه او به اين نواحى رسيده است و من مترصّد بودم كه او را ملاقات كرده و از اخبار او پرسش كنم.گفت پيوسته در طلب بوده و مدّتى در مدينه اقامت داشته است و با هر كس اظهار مى‌كرده او را مى‌رانده است تا آنكه يكى از مشايخ بنى هاشم به نام يحيى بن محمّد عريضى را ملاقات كرده و به او گفته است آن كس كه در طلب اويى در صرياء است،گويد من به جانب صرياء روان شدم و در آنجا به دهليز آب پاشيده‌شده‌اى در آمدم و بر سكّوئى نشستم،غلام سياهى بيرون آمد و مرا راند و با من درشتى كرد و گفت از اين مكان برخيز و برو!گفتم چنين نكنم،آنگاه داخل خانه شد و بيرون آمد و گفت:داخل شو و من داخل شدم،ديدم مولايم در ميان خانه نشسته است و مرا با اسم مخصوصى كه آن را كسى جز خاندانم در كابل نمى‌دانند نام برد و مرا از امورى مطّلع كرد گفتم:خرجى من تمام شده است بفرمائيد نفقه‌اى به من بدهند،فرمود:بدان كه آن به واسطۀ دروغت از دستت مى‌رود و نفقه‌اى به من داد و آنچه همراه من بود ضايع شد امّا آنچه به من اعطا فرموده بود سالم ماند و سال ديگر به آنجا برگشتم امّا در آن خانه كسى را نيافتم.

divider