شناسه حدیث : ۳۴۷۰۵۵
|نشانی : الغيبة (للنعمانی) , جلد۱ , صفحه۲۲۹
عنوان باب : باب 13 ما روي في صفته و سيرته و فعله و ما نزل من القرآن فيه عليه السّلام كونه عليه السّلام ابن سبية ابن خيرة الإماء
معصوم : امیرالمؤمنین (علیه السلام)
الغیبة (للنعمانی) / ترجمه غفاری ; ج ۱ ص ۳۲۴
11-حارث بن عبد اللّٰه أعور همدانىّ گويد:امير المؤمنين عليه السّلام فرمود:«پدرم فداى فرزند برگزيدۀ كنيزان-يعنى قائم فرزندانش عليه السّلام-كه آنان را خوار مى‌سازد و جام شرنگ به ايشان مى‌نوشاند و به آنان جز شمشير خونريز مرگ آفرين نخواهد داد،پس در اين هنگام زشتكاران قريش آرزو مى‌كنند كه اى كاش دنيا و هر آنچه در آن است از آن ايشان بود و آن را فدا مى‌دادند تا گناهانشان بخشوده شود ولى دست از ايشان بر نخواهيم داشت تا آنكه خداوند راضى شود».
الغیبة (للنعمانی) / ترجمه فهری ; ج ۱ ص ۲۶۷
11-(حديث كرد ما را محمّد بن همّام و محمّد بن حسن بن جمهور هر دو از حسن بن محمّد بن جمهور و او از پدرش و او از سليمان بن سماعة و او از ابى الجارود و او از قاسم بن وليد همدانى و او از حارث اعور همدانى كه گفت): امير المؤمنين عليه السّلام فرمود:(پدرم بفداى كسى كه فرزند برگزيدۀ از كنيزان است يعنى قائم كه از اولاد او است-كه آنان را ذليل ميكند و كاسۀ تلخ بگلوشان ميريزد و بجز شمشير مرگ چيزى بآنان نميدهد اين هنگام تبه‌كاران قريش آرزو ميكنند كه اى كاش دنيا و هر چه در آنست از آن آنان بود و فدا ميدادند تا مگر از جرم آنان چشم پوشى شود ولى دست بردار نخواهيم بود تا خداوند راضى شود