شناسه حدیث :  ۳۲۳۶۵۷

  |  

نشانی :  روضة الواعظین  ,  جلد۱  ,  صفحه۲۰۴  

عنوان باب :   الجزء الأول مجلس في ذكر إمامة أبي جعفر محمد بن علي الباقر عليه السّلام و مناقبه

معصوم :   امام باقر (علیه السلام)

قَالَ : إِنِّي لَفِي عُمْرَةٍ اِعْتَمَرْتُهَا فِي اَلْحِجْرِ جَالِساً إِذْ نَظَرْتُ إِلَى جَانٍّ قَدْ أَقْبَلَ مِنْ نَاحِيَةِ اَلْمَسْعَى حَتَّى دَنَا مِنَ اَلْحَجَرِ فَطَافَ بِالْبَيْتِ أُسْبُوعاً ثُمَّ إِنَّهُ أَتَى اَلْمَقَامَ فَقَامَ عَلَى ذَنَبِهِ فَصَلَّى رَكْعَتَيْنِ وَ ذَلِكَ عِنْدَ زَوَالِ اَلشَّمْسِ فَبَصُرَ بِهِ عَطَاءٌ وَ أُنَاسٌ مِنْ أَصْحَابِهِ فَأَتَوْنِي فَقَالُوا يَا أَبَا جَعْفَرٍ هَلْ رَأَيْتَ هَذَا اَلْجَانَّ فَقُلْتُ رَأَيْتُهُ وَ مَا صَنَعَ ثُمَّ قَالَ لَهُمْ اِنْطَلِقُوا إِلَيْهِ فَقُولُوا لَهُ يَقُولُ لَكَ مُحَمَّدُ بْنُ عَلِيٍّ إِنَّ اَلْبَيْتَ يَحْضُرُهُ أَعْبُدٌ وَ سُودَانٌ وَ هَذِهِ سَاعَةُ خَلْوَتِهِ مِنْهُمْ وَ قَدْ قَضَيْتَ نُسُكَكَ وَ نَحْنُ نَتَخَوَّفُ عَلَيْكَ مِنْهُمْ فَلَوْ خَفَّفْتَ وَ اِنْطَلَقْتَ قَالَ فَكَوَّمَ كُومَةً مِنْ بَطْحَاءِ اَلْمَسْجِدِ ثُمَّ وَضَعَ ذَنَبَهُ عَلَيْهَا ثُمَّ مَثُلَ فِي اَلْهَوَاءِ .
زبان ترجمه:

روضة الواعظین / ترجمه مهدوی دامغانی ;  ج ۱  ص ۳۳۷

امام باقر(عليه السّلام)فرموده است:در يكى از عمره‌هاى خود پس از انجام اعمال در حجر اسماعيل نشسته بودم.ناگاه ديدم مارى از ناحيۀ مسعى بيرون آمد و نزديك شد و از كنار حجر الاسود شروع به طواف كرد و چون هفت دور طواف خود را تمام كرد كنار مقام ابراهيم آمد و بر دم خود ايستاد و دو ركعت نماز گزارد،و اين موضوع به هنگام ظهر صورت گرفت.عطا و گروهى از يارانش هم آن مار را ديده بودند.پيش من آمدند و گفتند:اى ابو جعفر!آيا اين مار را ديدى‌؟گفتم:آرى ديدم كه چگونه رفتار كرد.اكنون پيش او برويد و به او بگوييد:محمد بن على مى‌گويد اين ساعت مسجد خلوت است،ولى بعد بردگان و سياهان كنار كعبه خواهند آمد.تو اعمال خودت را انجام دادى،اكنون هم توقف خودت را كوتاه كن و برو كه ما بر تو از ايشان مى‌ترسيم.گويد چون اين پيام را گزارديم آن مار توده‌يى از شن‌هاى مسجد را جمع كرد و دم خويش را بر آن نهاد و در هوا ناپديد شد .

divider