شناسه حدیث : ۳۱۱۷۵۶
|نشانی : ثواب الأعمال و عقاب الأعمال , جلد۱ , صفحه۲۲۸
عنوان باب : كتاب عقاب الأعمال عقاب من استخف بصلاته
معصوم : امام صادق (علیه السلام)
ثواب الأعمال و عقاب الأعمال / ترجمه غفاری ; ج ۱ ص ۵۱۵
1-ابو بصير گويد:بر امّ حميده(زوجۀ امام صادق عليه السّلام)براى تعزيت فوت امام عليه السّلام وارد شدم،امّ حميده پاره‌اى گريست و من نيز از گريۀ او بگريستم،پس رو بمن كرده گفت اى ابا محمّد(كنيۀ ديگر ابو بصير است) كاش هنگام مرگ آن حضرت بودى و ميديدى و البتّه اگر بودى عجب ميديدى، چشمان مباركش را باز كرد و فرمود:از بستگان من هر كه هست حاضر نمائيد، از خويشان او و بنى هاشم هر كه بود حاضر كرديم چنان كه كسى باقى نماند،حضرت بسوى ايشان نظرى افكند سپس فرمود:بدون ترديد شفاعت ما شامل حال كسى كه نماز را كوچك بشمارد نخواهد شد.
ثواب الأعمال و عقاب الأعمال / ترجمه مجاهدی ; ج ۱ ص ۵۷۸
1-ابو بصير نقل كرده است كه به خدمت امّ حميده(همسر گرامى امام صادق عليه السّلام) شرفياب شدم تا شهادت آن حضرت را به آن بانو تسليت عرض كنم.بانو به گريه افتاد و من نيز از گريۀ او،گريان شدم سپس آن بانو به من فرمود:اى ابا محمد اگر به هنگام شهادت حالت آن حضرت را مى‌ديدى در شگفت مى‌شدى،(در حالت احتضار)چشمان مبارك خود را گشود و فرمود:تمام نزديكان و بستگان مرا حاضر كنيد!ما نيز در اجراى فرمان آن حضرت،از بنى هاشم و بستگان آن حضرت،به هر كسى كه دسترسى داشتيم در آنجا جمع كرديم.حضرت نگاهى به آنان انداخت و فرمود:براستى،كه شفاعت ما(خاندان)شامل حال كسى كه نماز را كوچك(و بى‌اهميت )بشمارد،نمى‌گردد.
ثواب الأعمال و عقاب الأعمال / ترجمه انصاری ; ج ۱ ص ۴۴۷
1. ابو بصير مى‌گويد: بر امّ حميده [همسر امام صادق (عليه السّلام)] وارد شدم تا فوت آن حضرت را به وى تسليت گويم. او گريست و من نيز با او گريستم. سپس به من گفت: اى ابو محمد، اگر امام صادق (عليه السّلام) را هنگام مرگ مى‌ديدى چيز عجيبى را مشاهده مى‌كردى. امام (عليه السّلام) چشمان خود را باز كرد و فرمود: همۀ كسانى را كه با من خويشاوندى دارند حاضر كنيد. ما همه را گرد آورديم. امام (عليه السّلام) به آنان نگاهى كرد و فرمود: شفاعت ما به كسى كه نماز را كوچك بشمارد نخواهد رسيد.
ثواب الأعمال و عقاب الأعمال / ترجمه حسن زاده ; ج ۱ ص ۵۲۷
[905]1-... ابو بصير گويد: نزد امّ حميده (همسر امام صادق عليه السّلام) رفته و به خاطر وفات امام صادق عليه السّلام به او تسليت گفتم. او گريست و من نيز از گريه‌اش گريستم، سپس گفت: اى ابو محمّد! اگر هنگام مرگ آن حضرت عليه السّلام بر سر بالينش مى‌آمدى چيز شگفتى مى‌ديدى، آن حضرت عليه السّلام چشمانش را گشود و فرمود: همۀ خويشان را گرد آوريد، همۀ خويشان را گرد هم آورديم، پس بر آنان نگريست و پس آنگاه فرمود: به راستى، شفاعت ما به آنكه نماز را سبك شمارد نرسد.