شناسه حدیث : ۳۱۰۶۶۱
|نشانی : التوحيد , جلد۱ , صفحه۴۰۷
عنوان باب : 63 باب الأمر و النهي و الوعد و الوعيد
معصوم : امام کاظم (علیه السلام) ، پيامبر اکرم (صلی الله علیه و آله)
اسرار توحيد ; ج ۱ ص ۴۵۰
حديث كرد ما را احمد بن زياد بن جعفر بن همدانى«رضى اللّٰه عنه»گفت كه حديث كرد ما را على بن ابراهيم بن هاشم از پدرش از محمد بن ابى عمير كه گفت شنيدم از حضرت موسى بن جعفر عليهما السلام كه مى‌فرمود خدا كسى را در آتش دوزخ مخلد و جاويد ندارد مگر اهل كفر و جحود و اهل ضلالت و شرك را و هر كه از گناهان كبيره دورى كند از مؤمنان از گناهان صغيره سؤال نشود خداى تبارك و تعالى فرموده كه «
توحید صدوق / ترجمه میرزایی ; ج ۱ ص ۶۲۵
6-محمّد بن ابى عمير مى‌گويد:از امام موسى كاظم عليه السّلام شنيدم كه مى‌فرمود:خداوند فقط كافران،انكاركنندگان(خداوند)گمراهان و مشركان را در جهنّم براى هميشه نگه مى‌دارد و كسى كه از گناهان كبيره دورى كند،از گناه صغيره مورد سؤال قرار نمى‌گيرد.خداوند متعال فرموده است:«اگر از گناهان كبيره‌اى كه از آن نهى شده‌ايد،دورى كنيد،گناه(كوچك)شما را مى‌بخشيم و شما را در جايگاه پسنديده‌اى داخل مى‌كنيم.»
به آن حضرت عرض كردم:اى فرزند رسول خدا!پس شفاعت براى كدام گروه از گنهكاران واجب است؟امام عليه السّلام فرمودند:پدرم از پدرانش و آنها از على عليه السّلام نقل كرده‌اند كه فرموده است:از رسول خدا صلّى اللّه عليه و آله شنيدم كه مى‌فرمود: شفاعت من به افرادى كه از امّت من مى‌رسد كه گناهان كبيره انجام داده‌اند،امّا بر نيكوكاران امّت من،چيزى نيست.ابن ابى عمير مى‌گويد:به امام موسى كاظم عليه السّلام عرض كردم:اى فرزند رسول خدا!چگونه شفاعت به كسانى مى‌رسد كه گناهان كبيره انجام داده‌اند در حالى‌كه خداوند مى‌فرمايد:«شفاعت به كسانى مى‌رسد كه مورد رضايت خداوند بوده و آنها نيز از ترس خداوند،مى‌ترسند.» و كسى كه گناهان كبيره انجام مى‌دهد،مورد رضايت خداوند نيست.آن حضرت فرمودند:اى ابا احمد!هيچ مؤمنى گناه نمى‌كند مگر اين‌كه او را ناراحت كرده و پشيمان مى‌سازد و پيامبر صلّى اللّه عليه و آله فرموده:پشيمانى از توبه كفايت مى‌كند و فرموده است:كسى كه خوبى‌هايش او را خوشحال كرده و بدى‌هايش او را ناراحت كند،مؤمن است،پس كسى كه بر گناهانى كه انجام مى‌دهد،پشيمان نمى‌شود،مؤمن نيست و ظالم است و شفاعت در حقّ او واجب نمى‌باشد و خداوند مى‌فرمايد:«براى ستمكاران دوست و شفاعت كننده‌اى كه مورد اطاعت قرار بگيرد،وجود ندارد.» به آن حضرت عرض كردم:اى فرزند رسول خدا!چگونه كسى كه وقتى از گناهانى كه انجام مى‌دهد،پشيمان نمى‌باشد،مؤمن نيست؟آن حضرت فرمودند:اى ابا احمد!كسى كه گناه كبيره‌اى انجام مى‌دهد،مى‌داند كه به زودى عذاب خواهد شد.مگر اين‌كه نسبت به آن پشيمان شود و كسى كه پشيمان گردد،توبه كرده است و مستحق شفاعت مى‌باشد،اما كسى كه پشيمان نباشد بر آن اصرار مى‌ورزد و كسى كه بر گناهى اصرار بورزد،مورد بخشش قرار نمى‌گيرد،زيرا چنين شخصى به عذابى كه به خاطر كارهايى كه انجام داده است،ايمان ندارد و اگر نسبت به عذاب آخرتى ايمان داشته باشد،پشيمان است و رسول خدا صلّى اللّه عليه و آله فرموده:با استغفار هيچ گناهى كبيره نيست و با اصرار هيچ گناهى صغيره نخواهد بود.امّا اين‌كه خداوند فرموده:«شفاعت به كسانى مى‌رسد كه مورد رضايت خداوند باشد.»اين گروه شفاعت نمى‌كنند مگر براى كسانى كه خداوند از دين آنها راضى باشد و دين اعتراف كردن به اين‌كه كارهاى خوب و بد جزا دارد.پس كسى كه خداوند از دينش راضى باشد، به خاطر شناختى كه از نتيجۀ كار خود در روز قيامت دارد،از گناهى كه انجام داده است،پشيمان مى‌باشد.
توحید صدوق / ترجمه جعفری ; ج ۱ ص ۵۸۱
6-محمّد بن ابى عمير گويد:از امام كاظم عليه السّلام شنيدم كه مى‌فرمود:«خداوند-جز اهل كفر،جحود و اهل ضلالت و شرك-كسى را براى هميشه و جاويدان در آتش دوزخ نگه نمى‌دارد و هر مؤمنى كه از گناهان كبيره دورى كند از گناهان صغيره مورد سؤال قرار نمى‌گيرد.خداوند مى‌فرمايد:اگر از گناهان بزرگى كه نهى شده‌ايد اجتناب و دورى كنيد ما از گناهان(كوچك)شما مى‌گذريم و شما را در جايگاه خوب و گرانمايه(يعنى بهشت)وارد مى‌نماييم.
راوى مى‌گويد:به حضرت عرض كردم:«يابن رسول اللّه!پس شفاعت به چه‌كسى از گناهكاران واجب است؟»فرمود:«پدرم،از پدرانش،از على عليهم السّلام،از رسول خدا صلّى اللّه عليه و آله نقل فرمود:«شفاعت من تنها براى كسانى از امّت من است كه مرتكب گناهان كبيره شده‌اند،ولى براى نيكوكاران از آنها،هيچ راه و تسلّطى نيست»ابن ابى عمير مى‌گويد:به حضرت عرض كردم:«يابن رسول اللّه!چگونه براى كسانى كه مرتكب گناهان كبيره شده‌اند،شفاعت است درحالى‌كه خداوند مى‌فرمايد:بندگان گرامى خدا جز براى كسى كه (خدا)از او راضى و خشنود است،درخواست شفاعت نمى‌كنند و آنان همواره از خوف خدا هراسانند و هر كس مرتكب گناهان كبيره شود،پسنديده و مورد رضايت نيست.»حضرت فرمود:«اى ابو احمد!هيچ مؤمنى نيست كه گناهى را مرتكب شود مگر آنكه از اين امر بدش آيد و بر آن پشيمان شود و پيامبر صلّى اللّه عليه و آله فرمود:پشيمانى براى توبه كافى است و آن حضرت عليه السّلام فرمود:هركس را كار خوبى شاد كند و از كار بد،بدش آيد،مؤمن است و هركس بر گناهى كه مرتكب مى‌شود،پشيمان نشود،مؤمن نيست و شفاعت براى او واجب نمى‌شود و ستمكار خواهد بود،و خداوند مى‌فرمايد:براى ستمكاران هيچ خويشى و هيچ درخواست‌كننده‌اى كه فرمان‌بردارى شود،نيست.به حضرت عرض كردم:«اى فرزند رسول اللّه!چگونه كسى كه گناهى مرتكب مى‌شود و بر آن پشيمان نمى‌شود،مؤمن نيست؟»فرمود:«اى ابو احمد!هر مؤمنى كه گناه كبيره‌اى مرتكب مى‌شود درحالى‌كه بداند به زودى بر آن بازخواست مى‌شود،پشيمان مى‌شود و هرگاه پشيمان شود،توبه مى‌كند و استحقاق شفاعت دارد و هرگاه بر آن پشيمان نشود بر آن اصرار مى‌ورزد و كسى كه اصرار مى‌ورزد براى او آمرزشى نيست،زيرا كه او به عقوبت آنچه مرتكب شده،ايمان ندارد و اگر به عقوبت آن ايمان داشت،پشيمان مى‌شد.پيامبر صلّى اللّه عليه و آله فرمود:با طلب آمرزش گناه كبيره‌اى نيست و با اصرار و پافشارى گناه صغيره‌اى نيست.
و امّا قول خداوند:بندگان گرامى خدا جز براى كسى كه(خدا)از او راضى و خشنود است،درخواست شفاعت نمى‌كنند.به راستى كه آنان جز كسى را كه خدا دينش را پسنديده،شفاعت نمى‌كنند و دين همان اقرار و اعتراف به جزاى بر خوبيها و بديها است.پس كسى كه خدا دينش را پسنديده باشد،بر گناهانى كه مرتكب مى‌شود،پشيمان شود چرا كه به عاقبت خويش در روز قيامت شناخت دارد.»