ترجمه فروع کافی ;  ج ۱  ص ۲۸۷

4 - ابو بكر حضرمى گويد: مردى از خاندان من بيمار شد. به عيادتش رفتم و به وى گفتم: اى پسر برادر! براى تو پندى دارم، آيا آن را مى‌پذيرى‌؟
گفت: آرى.
گفتم: بگو:«اشهد ان لا اله الا اللّه وحده لا شريك له».

پس او به آن گواهى داد، گفتم: اين گواهى سود نمى‌بخشد، مگر اين‌كه از روى يقين باشد.
گفت كه بر اين كلام يقين دارم.
به او گفتم: بگو:«اشهد أنّ‌ محمّدا عبده و رسوله».
او چنين كرد، گفتم: از آن سودى نخواهى برد مگر آن‌كه از روى يقين باشد.
و او گفت كه بر يقين است.
گفتم: بگو:«أشهد أنّ‌ عليّا وصيّه و هو الخليفة من بعده و الإمام المفترض الطّاعة من بعده».
به آن نيز شهادت داد.
گفتم: از آن سودى نخواهى برد، مگر آن‌كه از روى يقين باشد.
گفت: بر يقين هستم، سپس يك‌يك ائمّه عليهم السّلام را نام بردم و به آن‌ها اقرار كرد و گفت كه گواهى من از روى يقين است.
طولى نكشيد كه وفات يافت. خانواده‌اش بر او زارى بسيار نمودند. چند روزى آنان را ترك كردم، سپس به سوى ايشان بازگشتم. آن‌ها را در صبرى نيكو ديدم، گفتم: شما را چگونه مى‌بينم، تو اى زن! صبرت چگونه است‌؟

گفت: به خدا سوگند! به علّت فوت فلانى - كه خدا او را رحمت كند - به اندوهى بزرگ دچار شده‌ايم. من ديشب خوابى ديدم كه مصيبت او آسان شد.
گفتم: آن خواب چه بود؟
گفت: فلانى (يعنى ميّت) را زنده و سالم ديدم، به او گفتم: فلانى! تويى‌؟!
گفت: آرى!
گفتم: مگر تو نمرده‌اى‌؟!
گفت: آرى، ولى به سبب كلماتى كه ابو بكر حضرمى مرا به آن‌ها تلقين داد، نجات يافتم و اگر چنين نبود، نزديك بود كه هلاك شوم.